Σαν σήμερα... Τι έγινε;;

«Δεν υπάρχει τίποτα που δεν γίνεται γι’ αυτόν που θέλει να προσπαθήσει»

Σαν σήμερα, στις 10/06 323 π.Χ. πεθαίνει ο Μέγας Αλέξανδρος.

Βασιλιάς στο Βασίλειο της Μακεδονίας, Αυτοκράτορας της Μακεδονικής αυτοκρατορίας  και μέλος της δυναστείας των Αργεαδών. Ήταν ο ηγεμόνας της Πανελλήνιας Συμμαχίας κατά της Αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας.

Μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της παγκόσμιας ιστορίας, ο Μακεδόνας στρατηλάτης άφησε πίσω του μεγάλη κληρονομία και σπουδαίο έργο. Μπορεί, μετά τον θάνατο του, το κράτος που είχε δημιουργήσει να μοιράστηκε μεταξύ των στρατηγών του, ωστόσο το εκπολιτιστικό του έργο παρέμεινε. Ο Ελληνικός πολιτισμός καθώς και η ελληνική γλώσσα διαδόθηκε σε Ασία, Αίγυπτο και σε όλο τον κόσμο. Τα ελληνικά ήθη, αλλά και το ελληνικό πνεύμα έλαμψαν παντού. Ξεκίνησε μία Ελληνιστική Εποχή και ίδιος έμεινε στην ιστορία για το τεράστιο έργο του.

Ήταν ένας χαρισματικός ηγέτης, αλλά και αδίστακτος πολεμιστής. Ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή σε κάθε μάχη.

Είχε αυστηρούς δασκάλους, με τον Λεωνίδα να του απαγορεύει κάθε πολυτέλεια, αν και ήταν πρίγκηπας, τον Λυσίμαχο και τον Αριστοτέλη, ο Αλέξανδρος εξοικειώθηκε τόσο με τα όπλα και την ιππασία, όσο και με την φιλοσοφία και την ηθική. Ήταν δεινός ομιλητής και έπαιζε λύρα.

Η καθημερινή του εξάσκηση ήταν στο παγκράτιο, μια αρχαιοελληνική πολεμική τέχνη που περιελάβανε από γροθιές και λακτίσματα, μέχρι επικίνδυνες λαβές.

Ήταν το αναγεννησιακό πρότυπο ηγέτη στην αρχαιότητα. Μόλις 16 ετών και ενώ ήταν αντιβασιλέας, κατέπνιξε την εξέγερση των Μαίδων, μιας θρακικής φυλής, την οποία ο ίδιος εγκατέστησε αργότερα σε μία πόλη που πήρε το όνομα Αλεξανδρούπολη.

Κατάφερε να ιδρύσει μια αυτοκρατορία από την Λιβύη μέχρι την Ινδία, γεγονός που ξεκίνησε την χρυσή εποχή για τον ελληνικό πολιτισμό.

Ο Αλέξανδρος εμπνεύστηκε από τους ήρωες της μυθολογίας, αφού η γενιά του Φίλιππου καταγόταν από τον Ηρακλή, τον ημίθεο γιο του Δία, γνωστό για τους άθλους του.

Δημιούργησε ένα θρύλο, με κατορθώματα πολύ μεγαλύτερα από του πατέρα του. Σε λιγότερο από μία δεκαετία διέλυσε το παλιό περσικό κράτος και επέκτεινε τα σύνορα της επικράτειας του μέχρι την Ινδία, δημιουργώντας μια πανίσχυρη αυτοκρατορία.

Είχε πάντα μαζί του ένα αντίγραφο της Ιλιάδας, δώρο του Αριστοτέλη και διάβαζε καθημερινά. Πήρε μια ασπίδα του προγόνου του Αχιλλέα και ήθελε να φανεί αντάξιος αυτού του μεγάλου ήρωα της αρχαίας Ελλάδας.

Η πολεμική του τακτική ήταν αξεπέραστη. Μπορούσε να καταλάβει αν μια μάχη ήταν χαμένη και έκανε τις κατάλληλες κινήσεις. Δεν θυσίαζε δυνάμεις και στόλο, αν δεν είχε σκεφτεί κάθε πιθανή κίνηση.

Μιλούσε στους πολεμιστές του συχνά για να τους τονώσει το ηθικό. Ο Αλέξανδρος αποδείχθηκε πως ήταν κάτι παραπάνω από ένας ήρωας. Ούτε ο μύθος του αναγεννημένου Αχιλλέα ήταν σε θέση να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του και γι’ αυτό αυτοαναγορεύτηκε σε γιο του Δία. Η λατρεία του εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Αίγυπτο και του αποδίδονταν οι ίδιες τιμές που απέδιδαν στους Φαραώ.

Φυσικά οι Έλληνες δεν συμφωνούσαν με την στάση του Αλέξανδρου. Τον θεωρούσαν αλαζόνα, αλλά ο ίδιος μπροστά σε Έλληνες ήταν πιο συγκρατημένος.

Όταν είδε τις πυραμίδες και τους ναούς των Αιγυπτίων, ένιωσε την πρόκληση να ξεπεράσει τους βασιλιάδες τους παρελθόντος και το κατάφερε με την Αλεξάνδρεια. Ο ίδιος σχεδίασε κάθε λεπτομέρεια της πόλης και παραμένει μέχρι σήμερα η 2^η μεγαλύτερη πόλη και το μεγαλύτερο λιμάνι της Αιγύπτου. Έγινε η πλουσιότερη χώρα του αρχαίου κόσμου. Εκεί η ελληνική και αιγυπτιακή θρησκεία αναμείχθηκαν, ενώ η ιατρική, οι τέχνες, τα μαθηματικά, η φιλοσοφία και η φιλολογία αναπτύχθηκαν στον μέγιστο βαθμό. Η πόλη αντικατοπτρίζει τις καλύτερες πλευρές της φύσης του Αλεξάνδρου, την επιθυμία του για γνώση και μάθηση, αλλά κατάφερε να αναδείξει και τις πιο σκοτεινές πτυχές του χαρακτήρα του, όπως αλαζονεία, βαρβαρότητα και εμμονή στην εκδίκηση.

Όσο πιο μακριά από την πατρίδα, τόσο πιο σκοτεινή η φύση των κατορθωμάτων του. Ακόμα οι συμπολεμιστές του είχαν αρχίσει να εξαντλούνται, όχι μόνο από αυτόν τον ατέλειωτο πόλεμο που τους απομάκρυνε συνεχώς από την πατρίδα, αλλά και από την όλο και μεγαλύτερη υπεροψία που επιδείκνυε. Ντυνόταν με περσικούς μανδύες, υποχρέωνε αυλικούς να τον προσκυνούν και ήθελε να τον λατρεύουν σαν Θεό. Πολλοί προσπάθησαν να του θυμίσουν ότι είναι θνητός και δεν μπορεί να αποφύγει τον θάνατο. Διέταξε την θανάτωση ή ακόμα την εκτέλεσε και ο ίδιος σε όποιον του έφερνε αντίρρησή. Αν και μετάνιωνε αμέσως, τα γεγονότα δεν άλλαζαν. Ήταν η αρχή του τέλους.

Έζησε πολλές μάχες, κόντεψε να χάσει την ζωή του αρκετές, αλλά ακόμα και ετοιμοθάνατος συνέχισε να πολεμά.  

«Ποιος θα μας καθοδηγήσει τώρα;» ψιθύρισαν στον ετοιμοθάνατο βασιλιά οι στρατηγοί του. «Τω κρατίστω». Ο καλύτερος, αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του χαρισματικού αυτού ηγέτη.

Η ευφυΐα του, η δυναμική του προσωπικότητα και απίστευτη αποφασιστικότητα του, καθιστούσε τον Αλέξανδρο ανώτερο από όλους γύρω του. Ίσως αυτό ακριβώς να τον έκανε να αισθάνεται ξεχωριστός και αναντικατάστατος. Ήταν αήττητος στην μάχη γιατί οι στρατηγικές του ικανότητες ήταν μοναδικές, αλλά και γιατί ο ίδιος ήταν πάντα μπροστά, έτοιμος να πληρώσει το τίμημα της όποιας απόφασης κι αν είχε πάρει.

Η προσωπικότητά του αποτέλεσε πρότυπο για πολλούς μεταγενέστερους αυτοκράτορες και ηγέτες. Μέχρι και σήμερα μελετούν τις τακτικές του στο πεδίο της μάχης. Η προσωπικότητα του εμπεριέχει κάτι μυθικό, προκαλεί ακόμα αντιπαραθέσεις και τα επιτεύγματα της ζωής τους αγγίζουν τα όρια του μύθου. Ένας θνητός με χαρακτηριστικά θεών της αρχαίας Ελλάδας.

Σίγουρα ο μύθος του Μέγα Αλέξανδρου παραμένει διαχρονικός.

«Δεν φοβάμαι ένα στρατό λιονταριών που διοικούνται από ένα πρόβατο, αλλά ένα στρατό προβάτων που τα διοικεί ένα λιοντάρι»