Τι είναι όνειρο;

Τι είναι όνειρο?

Είναι μήπως οι εικόνες που βλέπουμε στον ύπνο μας? Ένας φανταστικός κόσμος, ιστορίες που φτιάχνει το μυαλό μας ή το υποσυνείδητο μας όσο κοιμόμαστε; Είναι άραγε βαθιά ριζωμενες καταστάσεις που αποτύχαμε να αντιμετωπίσουμε κατά την διάρκεια της ημέρας και το μυαλό μας παλεύει το βράδυ ?

Είναι τάχα η προσδοκία μας για κάτι καλύτερο? Ονειρευομαστε ότι δεν μπορούμε να αποκτήσουμε μάλλον. Και προσπαθούμε μια ζωή να τα κατακτήσουμε. Τότε η ζωή μας είναι μόνο ένα κυνήγι ονείρων? Το παρόν δεν υπάρχει και το παρελθόν χαραμίστηκε τελικά ? Κάνουμε αγώνα να γίνουμε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, ανώτερο πολλές φορές. Κυνηγάμε τα λεφτά, την καλή ζωή, την φήμη και την αναγνώριση. Χάνουμε την ουσία κοιτώντας ένα μόνο δέντρο και όχι το δάσος που απλώνεται μπροστά μας. Θέλουμε την καλή ζωή, αλλά ήδη ζούμε μια. Βάζουμε κριτήρια στην ζωή μας βάσει πλαστών εικόνων που παρουσιάζονται γύρω μας, μην ξέροντας αν είναι αλήθεια. Έχουμε κάνει δόγμα μας το Πίστευε και μη έρευνα. Πίστευε ότι σου πασάρουν για σωστό χωρίς να αναζητήσεις την αλήθεια. Χωρίς να δεις αν σου ταιριάζει. Παπούτσια θες να αγοράσεις και σίγουρα θα δοκιμάσεις ένα, δύο ζευγάρια πριν καταλήξεις σε αυτό που θα πάρεις τελικά. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να διαλέξεις το δικό σου μονοπάτι στην ζωή δεν έρευνάς και πας όπου φυσάει ο άνεμος καλύτερα. Η ζωή θέλει να την εξερευνήσεις, να την περπατήσεις και να κάνεις λάθη για να βρεις το σωστό. Δεν γεννήθηκες για να ακολουθείς την μάζα, τους πολλούς γιατί συχνά σε πηγαίνουν σε λάθος σταθμό και χάνεις το τρένο της δικής σου ζωής.  

Αν μας πουν να πέσουμε από ένα βράχο μάλλον θα αρνηθούμε γιατί θέλουμε την ζωή μας. Όμως ακριβώς το ίδιο κάνουμε καθημερινά. Ρίχνουμε τα θέλω μας από τον γκρεμό και χάνονται γιατί έτσι μας έμαθαν. Αφού αυτό κάνουν όλοι, αυτό πρέπει να κάνεις και εσύ. Ότι είναι κοινωνικά αποδεκτό αυτό πρέπει να ακολουθήσω, όμως ποιος ορίζει τους κανονες; Και αυτοί οι κανόνες δεν έχουν εξαίρεση; 

Υποτίθεται ότι προοδεύουμε. Παλιά πιστεύαμε ότι το 2021 τα αυτοκίνητα θα πετούν, ότι θα μένουμε στο φεγγάρι και τελικά είμαστε στο ίδιο σημείο. Είχαμε όνειρα για το μέλλον και κάπου χάθηκαν. Γιατί; Ξέρει κανείς; Όλοι νομίζουν ότι έχουμε πολλές ευκαιρίες, ότι αυτά που δεν κατάφερε η προηγούμενη γενιά θα τα κάνει η επόμενη, όμως ούτε η επόμενη τα πήγε καλύτερα και μείναμε στάσιμοι. Ποιος θα κάνει άραγε την αρχή; Εσύ ή εγώ; Μήπως όλοι;

Αν ο καθένας προσπαθήσει να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα ίσως ο κόσμος μας γίνει καλύτερος. Το δικό του όμως όνειρο, απαλλαγμένο από πρέπει και περιορισμούς. Γιατί μόνο τότε θα σταματήσουμε να έχουμε απωθημένα και άρα θα γίνουμε η καλύτερη μας εκδοχή. Οι άνθρωποι που κουβαλάνε ανεκπλήρωτα όνειρα και καταπιέζουν τα θέλω τους για τα πρέπει των άλλων τείνουν να γίνουν μιζεροι, κακοί και εκδικητικοί. Τότε ο κόσμος μας θαμπώνει λίγο λίγο.  

Μεγαλώνουμε με ενοχές, τύψεις μαθαίνοντας να κρύβουμε αυτό που αισθανόμαστε για μην μας παρεξηγήσουν. Από φόβο μήπως μας απορρίψει μια κοινωνία δήθεν, πνίγουμε την ανάγκη μας για ελευθερία. Μαθαίνουμε να υποκρινομαστε και να σκύβουμε το κεφάλι. Να μην μιλάμε στην κακοποίηση είτε σωματική είτε ψυχική γιατί "Τι θα πει ο κόσμος";;;;

Ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο χωρίς να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Μένει άπιαστο γιατί μάθαμε να μην κυνηγάμε τα όνειρα μας αν δεν συμβαδίζουν με των υπολοίπων. Λίγοι καταφέρνουν και σηκώνουν το κεφάλι, βλέπουν ότι είναι ελεύθεροι, ενώ νόμιζαν το αντίθετο γιατί έτσι έμαθαν. Όπως οι ελέφαντες, αν και μεγαλόσωμα ζώα, όταν μάθουν να είναι φυλακισμένοι, ενώ μπορούν, νομίζουν ότι δεν θα τα καταφέρουν να δραπετεύσουν. Και μένουνε δεμένοι σε μια αλυσίδα που σπάει εύκολα, για χρόνια.  

Αυτοί που ξεφεύγουν και κάνουν πραγματικά αυτό που γεμίζει την ψυχή τους, τους λέμε διαφορετικούς. Είναι όμως ή απλώς εμείς οι υπόλοιποι είμαστε κόπιες και κάνουμε τα ίδια και τα ίδια; Γιατί οι διαφορετικοί να μην είναι το παράδειγμα, ο κανόνας, που είναι αυθεντικοί κι αληθινοί στον εαυτό τους και να είναι αποδεκτή η κόπια, η μίμηση και ο φόβος? 

Πως θες να λες ότι έχεις όνειρο και το κυνηγάς όταν δεν ξέρεις αν είναι καν δικό σου ή στο επέβαλλαν; Πάρε μια βαθιά ανάσα και κλείσε τα μάτια. Οραματίσου το μέλλον σου. Πως θα ήθελες εσύ πραγματικά να ζεις; Αυτό που θα δεις ναι είναι το δικό σου όνειρο κι αν σε κάνει ευτυχισμένο κυνήγησε το. Βάλτο στόχο και βήμα βήμα πήγαινε σε αυτό που θες. Κάνε το βήμα εσύ και θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Θα μάθουμε επιτέλους ότι ο κανόνας είναι αυτό που πραγματικά κάνει την καρδιά μας να χτυπά δυνατά κι όχι που μας κοιμίζει. Θα σπάσουμε την αλυσίδα που μας κράτα δεμένους σε ένα φαύλο κύκλο δυστυχίας και μιζέριας και που ξέρεις; Ίσως μια μέρα ξυπνήσουμε κι ο κόσμος μας είναι καλύτερος. Ίσως ακόμα να είμαστε και στο φεγγάρι!

Κ.Κ.