Σαν σήμερα.... Γεννήθηκε ο Δημήτρης Μυταράς

Σαν σήμερα, 18 Ιουνίου 1934 γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους, σκηνογράφος, εικαστικούς, ποιητές, Δημήτρης Μυταράς.

Ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του πως δεν έχει καλές αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια και την Κατοχή, που χαρακτήρισε ως «κόλαση», ενώ του έλειπε και η μητέρα του, Ελένη Γούτου, που δεν πρόλαβε να γνωρίσει αφού πέθανε λίγες ημέρες μετά τη γέννα. Από εκείνη κληρονόμησε την κλίση της στη ζωγραφική και ο Δημήτρης Μυταράς φυλούσε τα σχέδιά της σαν θησαυρό.

Η πρώτη του έκθεση έγινε στο κουρείο του πατέρα του, που περήφανος έδειχνε στους τοίχους τα ζωγραφικά κατορθώματα του γιου του.

Με σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών καθώς και στο Παρίσι με υποτροφία. 

Δάσκαλος στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, της οποίας διετέλεσε και πρύτανης από το 1982 έως το 1985, εκπαίδευσε μεγάλο αριθμό σπουδαστών και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες στην ΑΣΚΤ.

Έχει ιδρύσει στη γενέτειρά του την Χαλκίδα, το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, το οποίο, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της συζύγου του Χαρίκλειας Μυταρά, αναπτύσσει σημαντική διδακτική και πολιτιστική δραστηριότητα.

Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται θεωρητικά κείμενα και μελέτες για την τέχνη που έχουν εκδοθεί και σε βιβλία, αρθρογραφία στον Τύπο για διάφορα θέματα, καθώς και ποίηση.

Έχει τιμηθεί με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα.

Από τον Μάρτιο του 2008 ήταν τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ωστόσο διεγράφη από την επετηρίδα λόγω της τύφλωσης του μετά από ασθένεια.

Έργα του έχουν εκτεθεί στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ρώμη, Φλωρεντία, Μπολόνια, Γένοβα, Νέα Υόρκη, Παρίσι, Σάο Πάολο, Φρανκφούρτη, Αλεξάνδρεια, Βελιγράδι, Στοκχόλμη, Τόκιο και πολλές ακόμα πόλεις.

Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του τα θέματα είναι ανθρωποκεντρικά και συχνά προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης, είτε πρόκειται για απεικονίσεις προσώπων είτε άλλων θεμάτων. Σε όλο του το έργο, η έμφαση στις εικαστικές ποιότητες φανερώνει τη βαθύτερη σχέση του με τις παραδοσιακές αξίες της ζωγραφικής.

Έχει εργαστεί σε πολλές θεατρικές παραστάσεις σαν   σκηνογράφος και ενδυματολόγος, όπως το Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε στο θέατρο Αθηνών.

Έχει διακοσμήσει με τοιχογραφίες πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια (ξενοδοχεία, τράπεζες, κλπ). Το έργο του Δεξίλεως έχει τοποθετηθεί στο σταθμό «Δάφνη» του αθηναϊκού μετρό.

Για πολλά από τα έργα του είχε κατακριθεί, μα ο ίδιος δεν ασχολούνταν με το τι έλεγαν οι άλλοι, ένιωθε καλλιτέχνης για τους πολλούς και του άρεσε να μπαίνει οπουδήποτε μπορούσε να μοιράζεται την τέχνη του, είτε αυτό ήταν σπίτι, είτε επιχείρηση ή δημόσιος χώρος.

«Αν βγάλεις τον Μυταρά από την ελληνική ιστορία της τέχνης, τότε καταλαβαίνεις ότι θα μείνει φτωχή» έχει δηλώσει για τον σημαντικό ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα.

Ήταν ένας πολυπράγμων χαρακτήρας, που όπως είχε παραδεχτεί κι εκείνος, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς από το να απλώνεται και να κάνει πολλά πράγματα. Δεν τα έκανε σκόπιμα και δεν τον κούρασαν ποτέ. Μόνο από τις πιέσεις των «διαφόρων» κουράστηκε, «Αυτών που γίνονται συνέχεια γύρω και σου απαιτούν πράγματα συνέχεια. Η επαφή με τους ανθρώπους με κουράζει πολύ. Όλοι θέλουν κάτι από σένα, όλοι απαιτούν κάτι από σένα και όλα αυτά τα πράγματα με κουράζουν πραγματικά».

 

Τα όστρακα

Αιθρία κόρνεα
αστρέα ρουγκόζα
ντοσίνια ποντερόζα
ή κάρνται ψευδολίμα
και αστρέα βιγκτάνη
στα βάθη του
ωκεανού
η λατιάξις παγκόντα
η ισοκάρντια και
η λάμπις λαμελόζα
ακανθοκάρντια εχινάτα
η υπέροχη τριδάκνα. 

(Ποίημα από την ποιητική συλλογή “Νύχτα” του Δημήτρη Μυταρά)