Σαν σήμερα.... Φεύγει από την ζωή ο Λάμπρος Κωνσταντάρας

Σαν σήμερα το 1985 φεύγει από την ζωή ο αγαπημένος ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας. 

Από το 1970 αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, όπως διαβήτη που λόγω κακής διατροφής έπαθε το πρώτο εγκεφαλικό το 1978.

Info: Ήταν αθλητής της ΑΕΚ, τερματοφύλακας στην Β΄ ομάδα την περίοδο 1929-30 και αθλητής στίβου σε άλματα και αγωνίσματα δρόμου ταχύτητας.

Παρόλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, το 1981 γύρισε την τελευταία του ταινία, ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ, αφήνοντας άφωνους τους συμπρωταγωνιστές του με τον επαγγελματισμό του. Κατάφερε μετά από αυτό να ηχογραφήσει και ένα δίσκο με  12 τραγούδια του γιου του, αλλά λίγο αργότερα το 1983 υπέστη κι άλλο εγκεφαλικό που του άφησε προβλήματα τόσο στην ομιλία, όσο και στην κινητικότητα του δεξιού του χεριού.

Μετά από αυτό έπεσε σε κατάθλιψη, κλείστηκε στον εαυτό του και δεν ήθελε να δει κανέναν. 

Info: Το 1930 κατατάχθηκε, μετά από επιμονή της οικογένειάς του και χωρίς την δική του θέληση, στη Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα, από όπου τελικά δραπέτευσε κολυμπώντας. Γλύτωσε το Ναυτοδικείο μετά από ενέργειες της οικογένειάς του. 

Νοσηλεύθηκε στο νοσοκομείο και όταν επέστρεψε σπίτι, άφωνος και εμφανώς καταβεβλημένος. 

Σε ηλικία 72 ετών φεύγει τελικά από την ζωή και πλήθος κόσμου τον συνόδευσε την τελευταία του κατοικία, στο Α' νεκροταφείο Αθηνών, την επόμενη ημέρα.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε στο ελληνικό θέατρο για 40 χρόνια, μετέχοντας σε 191 καταγεγραμμένες παραστάσεις διαφόρων έργων, ξένων και ελληνικών. Εμφανίστηκε και σε πάνω 70 κινηματογραφικές ταινίες, από το 1939 έως και το 1981. 

Για τη θεατρική του παρουσία χαρακτηρίστηκε ως ένας «υπέροχος ηθοποιός ρυθμού... (που) είχε σπάνια αίσθηση του θεατρικού χρόνου.... (με) τέλεια κατοχή των εκφραστικών μέσων»

Στις 5 Ιουνίου 1985, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εικόνες» η τελευταία συνέντευξη του Λάμπρου Κωνσταντάρα στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο, στη Βάρκιζα:

Εντελώς άφωνος, από δυο εγκεφαλικά, είχε αποσυρθεί από το θέατρο και τον κόσμο δυο χρόνια. Μετά λίγες εβδομάδες ο δημοφιλής καλλιτέχνης έφυγε για πάντα… Εδώ και δυο χρόνια ένας άνθρωπος μένει έγκλειστος στον ίδιο τον εαυτό του…Πρόκειται για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, που απομονωμένος σ΄ ένα διαμέρισμα στη Βάρκιζα, με τη γυναίκα του Φιλιώ, δεν θέλει να μιλήσει με κανένα, αποφεύγει να διαβάσει εφημερίδα και να δει τηλεόραση – εκτός από τα αθλητικά – και με πείσμα έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον έξω κόσμο… Έγκλειστος ποιος; Ο Λάμπρος που όταν βρισκότανε σε αέναη κίνηση, έσφυζε από ζωή πάνω στη σκηνή του θεάτρου, μπροστά στα φώτα και τις κάμερες, ανάμεσα στους φίλους και τις θαυμάστριες, στον ανώνυμο κόσμο που τον λάτρευε…Τώρα δεν μιλάει σε κανένα, παρά μόνο στη γυναίκα του Φιλιώ και στο γιο του Δημήτρη, όταν έρχεται να τον δει… Οι κουβέντες του οι απαραίτητες, συνοδευόμενες από νοήματα…Ναι – Όχι – Νερό… Λέξεις συντήρησης, απομόνωσης και γαλήνης, της σιωπής…...

… « Στο διάβολο », λέει ο Λάμπρος. Είναι η μόνη φράση που βγαίνει πεντακάθαρα από το στόμα του…Και μετά γράφει στο χαρτί, με το αριστερό του χέρι, τρεις συγκλονιστικές λέξεις: «γιατί σε μένα;»…...

Αντιγράφω από το ημερολόγιό του, που μου έδωσε:

…( μετά από μεγάλες λόρδες στο Παρίσι ) βρίσκω δουλειά ως φωτομοντέλο σε διαφημίσεις των «Πεζό» και «Φίλιπς» και κυρίως του μεγαλύτερου ράφτη του Παρισιού, του Κριντ και άρχισα να κερδίζω χρήματα…Έπαιρνα 200 φράγκα τη φωτογραφία και έτσι μπόρεσα να ανανεώσω τη γκαρνταρόμπα μου και να γνωρίσω καλύτερο κόσμο του «Μον Παρνάς». Δεν θα ξεχάσω ένα βράδυ, που με μια συντροφιά φίλων γνώρισα την Έντιθ Πιαφ. Τραγουδούσε στις αυλές των λαϊκών πολυκατοικιών, ήταν τύπος της γειτονιάς και όλοι την φώναζαν «λα μομ Πιαφ», δηλαδή η μούμια Πιαφ…Εκείνο το βράδυ ο Ανρί Γκαρά, διάσημος τότε, της έδωσε ένα γερό φιλοδώρημα. Πριν λίγο καιρό, ενώ οι δίσκοι της Πιαφ πωλούνταν σε όλο τον κόσμο, ο Γκαρά, ο μεγάλος γόης της εποχής του, αυτοκτονούσε πάμπτωχος και ξεχασμένος από τους πάντες…...

Info: Μερικές από τις ιδιοτροπίες του: Του άρεσε να περπατάει από την ίδια πλευρά του πεζοδρομίου. Ήθελε να πηγαίνει από τη Λεωφόρο Συγγρού και ποτέ από την Βουλιαγμένης. Έτρωγε στο ίδιο μέρος συνέχεια που είχε ο ίδιος αποφασίσει, διέσχιζε τον δρόμο από το ίδιο σημείο, αγόραζε παπούτσια από το ίδιο μαγαζί και διάβαζε ατσαλάκωτη την εφημερίδα του. δεν οδηγούσε ποτέ ο ίδιος. Στις διαδρομές είχε την περίεργη συνήθεια να μετρά τα «Φολκς Βάγκεν»

"Τα αυτοκίνητα που περνάνε με τη μεγαλύτερη συχνότητα δίπλα σου είναι οι μέρες που έχεις μπροστά σου για να ζήσεις"