https://newsbyzeta.blogspot.com/2020/08/blog-post_90.html
Τον Ιούλιο του 1853 στη Σαρατόνγκα της Νέας Υόρκης, ένας πελάτης επέπληξε τον μάγειρα ενός εστιατορίου, ονόματι Τζορτζ Κραμ, ότι είχε κόψει πολύ χοντρές τις τηγανητές πατάτες. Τότε αυτός από αντίδραση τις ψιλόκοψε, φτιάχνοντας τα πρώτα τσιπς.
Έχεις αναρωτηθεί πως ξεκίνησαν ή πως ανακαλύφθηκαν μερικά πράγματα; Μην ανυσυχείς, είμαστε εδώ για να σε ενημερώσουμε για τα πάντα:
Μαγιονέζα
Το 1756 ο μάγειρας του Ρισελιέ ετοίμαζε το γεύμα στο λιμάνι του Μαχόν για να γιορτάσουν οι Γάλλοι τη νίκη κατά των βρετανών στη ναυμαχία της Μινόρκας (1756).
Το γεύμα περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, σάλτσα από κρέμα και αυγά. Όταν ο σεφ συνειδητοποίησε ότι του τελείωσε η κρέμα, έβαλε αντί αυτής λάδι και την ονόμασε Μαχονέζ. Ήταν η πρώτη μαγιονέζα.
Πινακίδες κυκλοφορίας
Η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που επέβαλε στους κατόχους αυτοκινήτων άδεια και αριθμό κυκλοφορίας, το 1893.
Τσιπς πατάτας
Τηλεφωνικός κατάλογος
Ο πρώτος τηλεφωνικός κατάλογος κυκλοφόρησε το 1878 στο Κονέκτικατ. Είχε μόνο 50 καταχωρήσεις.
Γκόλφ
Στη Σκοτία, ένα νέο παιχνίδι επινοήθηκε, πιθανότα το 1502.
Ο τίτλος του ήταν «Gentlemen Only, Ladies Forbidden», έτσι η λέξη GOLF εισήχθη στην αγγλική γλώσσα.
Χιόνι στην έρημο
Το 1979 χιόνισε για πρώτη φορά στη Σαχάρα.
Σάντουιτς
Το σάντουιτς δεν ήταν εφεύρεση του λόρδου Σάντουιτς.
Επινοήθηκε, όμως, για χάρη του, για να μη λερώνει τα χέρια του όταν έπαιζε χαρτιά και για να μπορεί να τρώει χωρίς να διακόπτει το παιγνίδι.
Αναπτήρας
Η εφεύρεσή του ανήκει στον Johann Wolfgang Döbereiner με χρονολογία κατασκευής το 1823. Μάλιστα, ήταν γνωστός ως η λάμπα του Döbereiner. Ήταν η εξέλιξη του δεύτερου από τους αρχαίους τρόπους για το άναμμα της φωτιάς. Χρησιμοποιούσε πυρίτη λίθο και μινιατούρα δοχείο καυσίμου για τη διατήρησή της: Είχε γεννηθεί το «τσακμάκι», πρόδρομος του αναπτήρα.
Σπίρτα
Τα πρώτα σπίρτα που αναφλέγονταν με βύθιση σε θειικό οξύ, κατασκευάστηκαν το 1805 από μίγμα χλωρικού καλίου και θείου. Το πρώτο σπίρτο τριβής (friction match) κατασκευάστηκε το 1827, δηλαδή τέσσερα χρόνια μετά τον αναπτήρα. Τα σπίρτα αυτά απαγορεύτηκαν γιατί περιείχαν λευκό φώσφορο και κατά την ανάφλεξη έβγαζαν δηλητηριώδεις καπνούς.
Τα σουηδικά σπίρτα ή σπίρτα ασφαλείας (αυτά που χρησιμοποιούνται ευρέως σήμερα) ανακαλύφθηκαν μόλις το 1848. Σύμφωνα με το wikipedia, κάποιο είδος σπίρτου, από μικρό ξυλάκι από πεύκο και διαποτισμένο με θείο, κατασκευάστηκε στην Κίνα το 577. Το πρώτο σύγχρονο σπίρτο κατασκευάστηκε το 1805 από τον K. Σανσέλ, βοηθό του καθηγητή Λ. Ζ. Τενάρ στο Παρίσι.
Κινητό τηλέφωνο
Η πρώτη συσκευή κινητού τηλεφώνου εφευρέθηκε στις 3 Απριλίου του 1973, από τους Αμερικάνους μηχανικούς, John F. Mitchell και Martin Cooper. Ο Mitchell , ως ηλεκτρολόγος μηχανολόγος και πρόεδρος της Motorola και ο Cooper, ως μηχανικός ανάπτυξης λογισμικού εφαρμογών στη Motorola, κατάφεραν μέσα από τη συνεχή και οργανωμένη δουλειά τους να χαράξουν τη δική τους καριέρα στο χώρο των τηλεπικοινωνιών. Το 1973, κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους, ο Cooper και ο Mitchell συνέλαβαν την ιδέα που στη συνέχεια τους οδήγησε στην ανακάλυψη του πρώτου κινητού τηλεφώνου χειρός, χρησιμοποιώντας φορητά ακουστικά. Έντεκα χρόνια αργότερα, το 1983 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά το Motorola DynaTAC 8000x, το πρώτο κινητό τηλέφωνο για εμπορική χρήση. Στις 21 Σεπτεμβρίου του 1983, το Motorola DynaTAC 8000X πήρε επίσημα έγκριση από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών των Η.Π.Α.
Φορητός υπολογιστής
O Osborn 1 ήταν ο πρώτος φορητός υπολογιστής που δόθηκε στο καταναλωτικό κοινό, ωστόσο δεν ήταν τόσο εύχρηστος και βολικός όσο τα λάπτοπ της εποχής μας: Κόστιζε περίπου 1.795 δολάρια και είχε βάρος 10,7 κιλά, ενώ η οθόνη του ήταν μόλις 5 ιντσών, λίγο περισσότερο από ένα smartphone, το λογισμικό του σύστημα ήταν το τότε δημοφιλές CP / M 2.2, ενώ στις οδηγίες χρήσεις του περιλάμβανε μία πλήρης λίστα των ROM BIOS.
Σουβλάκι
Το σουβλάκι πρωτοπαρουσιάζεται στην Αρχαία Ελλάδα, καθώς ήταν γνωστό με την ονομασία ‘οβελίσκος’ (από τη λέξη οβελός = σούβλα). Εμφανίζεται δε μεταξύ άλλων στα έργα του Αριστοφάνη, του Ξενοφώντος, του Αριστοτέλη.
Μια απλή συνταγή από μικρά κομμάτια κρέατος, καρφωμένα κατά μήκος σε ένα ‘δαυλό’ μαζί με μια φέτα ψωμί, όχι πολύ μακριά από τη σημερινή του μορφή, ιδίως όταν το επιλέγουμε σαν ‘καλαμάκι’ με λίγο ψωμί, στο σουβλατζίδικο, στην ταβέρνα ή στον υπαίθριο και πλανόδιο πωλητή -αφού το μόνο που χρειάζεται είναι μια πρόχειρη ψησταριά-.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Αθηναίου στο έργο του Δειπνοσοφιστές, όπου ο Ηγήσιππος στο ‘Οψαρτυτικό’ του, (δηλ. στον οδηγό μαγειρικής που συνέταξε), αναφέρει ένα έδεσμα που λεγόταν ‘κάνδαυλος’. Άλλωστε παρόμοιες αναφορές ανευρίσκονται και στην Ομήρου Ιλιάδα.
Η ένδοξη ιστορία του ελληνικού σουβλακιού ξεκινάει το 1924, όταν ο Ισάκ Μερακλίδης έρχεται από την Αίγυπτο στην Αθήνα και ανοίγει το πρώτο σουβλατζίδικο, ονόματι «Αιγυπτιακόν», στη Νίκαια, το οποίο ζει και βασιλεύει μέχρι σήμερα, περνώντας από γενιά σε γενιά στα εγγόνια του, τον Μισάκ και την Αζνίβ. Αμέσως μετά ανοίγει ακόμα ένα «Αιγυπτιακόν» στην οδό Βραχείας 9 (εμείς την ξέρουμε πλέον ωςΜητροπόλεως), στη γωνία με την Πλατεία Μοναστηρακίου – το μαγαζί αυτό ανήκει πλέον στον Σπύρο Μπαϊρακτάρη, που το χρησιμοποιεί ως σάλα σερβιρίσματος επεκτείνοντας το μαγαζί του.
Τζιν
Η ιστορία του τζιν -ενός κατεξοχήν αμερικάνικου ενδύματος- είναι περίπου τόσο παλιά, όσο κι αυτή της ίδιας της Αμερικής. Από μία εκδοχή του συγκεκριμένου υφάσματος ήταν κατασκευασμένα τα πανιά στις καραβέλες Νίνα, Πίντα και Σάντα Μαρία, με τις οποίες έφτασε το 1492 στον Νέο Κόσμο ο Χριστόφορος Κολόμβος. Περίπου τρεισήμισι αιώνες αργότερα, το 1850, ένας 20χρονος βαυαρός μετανάστης, ο Λιβάι Στρος, ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη για την Καλιφόρνια, ακολουθώντας το ρεύμα των χρυσοθήρων. Πωλούσε το ανθεκτικό καραβόπανο, που είχε χρησιμοποιήσει ο Κολόμβος, για την κατασκευή σκηνών και σκεπάστρων για τα βαγονέτα. Αργότερα ο Στρος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το ύφασμά του για να φτιάξει ανθεκτικά παντελόνια. Τα παρουσίασε στις 6 Ιουνίου 1850 κι έγιναν ανάρπαστα. Λόγο της γενοβέζικης καταγωγής τους -τζένοαν για τους αμερικανούς- ονομάστηκαν τζινς.
Τρένο
Το πρώτο τρένο επινοήθηκε από τον George Stephenson το 1822. Μετά το 1825 το τρένο αναπτύχθηκε ως μέσο μαζικής μεταφοράς. Τα πρώτα τρένα χρησιμοποιούσαν ατμό ή κάρβουνο για να κινηθούν. Τώρα η ηλιακή ενέργεια ή η ηλεκτρική ενέργεια χρησιμοποιούνται για την κίνησή τους.
Κρασί
Αν και δεν υπάρχει κανένα αρχείο για το πώς ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το κρασί, οι αρχαιολόγοι έχουν αναπτύξει μια θεωρία στην οποία οι άνθρωποι της Λίθινης Εποχής ακολούθησαν το παράδειγμα των ζώων που έτρωγαν μετά μανίας φρούτα που είχαν υποστεί ζύμωση. Όταν είδαν ότι ταίριαζε στα γούστα τους, οι παλαιολιθικοί άνθρωποι (που έζησαν από τα πρώτα της ανθρωπότητας μέχρι περίπου το 10.000 π.Χ.) άρχισαν να παρασκευάζουν την δική τους εκδοχή, γεμίζοντας σακουλάκια από δέρμα ζώων με άγρια σταφύλια, τα οποία τα άφηναν μετά να παραωριμάσουν και στη συνέχεια έπιναν το υγρό τους. Αυτό το ποτό, δεν είχε μόνο κοινωνικά οφέλη (διασκέδαση κλπ) αλλά τους χρησίμευε και ως φάρμακο. Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει αμπέλια που χρονολογούνται έως 60 εκατομμύρια χρόνια πριν.
Mojito
Δύο εκδοχές για το όνομα, δύο και οι ιστορίες πίσω από την προέλευση του mojito.Το μόνο σίγουρο ότι η μητέρα του είναι η Κούβα. Η μία ιστορία διατείνεται ότι ανακαλύφθηκε από αφρικανούς σκλάβους όταν δούλευαν στα χωράφια ζαχαροκάλαμων της Κούβας τον 19ου αιώνα. Λέγεται ότι συνήθιζαν να το πίνουν με χυμό από ζαχαροκάλαμα ονόματι guarapo, δημοφιλές εξαιρετικά γλυκό ποτό τότε αλλά και αργότερα μεταξύ των Κουβανών μεταναστατών καθώς και σε χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και την Αίγυπτο. Η άλλη ιστορία έρχεται από την εποχή της βασίλισσας Ελισάβετ τότε που ο διάσημος εξερευνητής σερ Francis Drake κατέφθασε στην πόλη της Αβάνας με το κατάστρωμα του ταλαιπωρημένο από δυσεντερία και σκορβούτο. Γνωρίζοντας ότι οι νότιοι Ινδιάνοι της Αμερικής ειδικεύονταν στα γιατροσόφια για τροπικές ασθένειες, ένα μέρος του πληρώματος αποβιβάστηκε και γύρισε με τα εξής υλικά: aguardiente (όνομα γενικό που χρησιμοποιούνταν για κάθε δυνατό απόσταγμα με αλκοόλ ως 60%, που εν προκειμένω έπαιζε τον ρόλο προγόνου του ρούμι), συνδυασμένο με χυμό από ζαχαροκάλαμο, λάιμ και δυόσμο (για να βοηθήσουν κυρίως στο πιο εύκολο «κατέβασμα» του σκληρού οινοπνευματώδους ποτού). Ο χυμός του λάιμ ήταν από μόνος του γνωστό γιατρικό. Μέχρι το ρούμι να αντικαταστήσει το aguardiente και το ποτό να πάρει το σημερινό του όνομα, ο συνδυασμός των παραπάνω συστατικών λεγόταν El Draque (από τον γνωστό κουρσάρο).
Αν σου άρεσε το άρθρο μας, γράψε μας στα σχόλια με ποιά ανακάλυψη θες να ασχοληθούμε σε εππομενο άρθρο!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για τα σχόλια σας!