Υλικός κόσμος

Πότε γίναμε τόσο υλιστές; Πλέον μας ενδιαφέρει πόσα πράγματα έχουμε κι όχι πόσους ανθρώπους έχουμε κοντά μας. Πασχίζουμε να αποκτήσουμε ένα νέο κινητό, μια καινούργια τσάντα ή ένα ζευγάρι παπούτσια. Δουλεύουμε ασταμάτητα για καταφέρουμε να αγοράσουμε ένα σπίτι με δάνειο που θα το οφείλουμε όλη την ζωή μας. Γινόμαστε δέσμιοι των ατελείωτων gadgets που υποτίθεται ότι κάνουν την ζωή μας ευκολότερη, αλλά στην ουσία μας φυλακίζουν.

Παρακολουθούμε με πίστη την μόδα που αφορά πολύ πλούσιους ανθρώπους μιας και η υψηλή ραπτική χρειάζεται και υψηλό τραπεζικό λογαριασμό.

Άκουγα ιστορίες των γονιών μου πως περνούσαν καλά χωρίς τηλεόραση, χωρίς όλη αυτά υλικά αγαθά που έχουμε στην γενιά μου. Πως διασκέδαζαν με φίλους, τώρα βλέπεις παρέες να κάθονται για καφέ και ο καθένας να κοιτάει μια οθόνη κι όχι ο ένας τον άλλο. 

Είμαι τυχερή που πρόλαβα φλερτ πραγματικό κι όχι μέσω μηνυμάτων. Που έβγαινες για ποτό και φλερταρες αληθινά. Μήπως ζούσαμε πιο αληθινά;

Μήπως σήμερα ζούμε μια ζωή μέσα από εικόνες περιοδικών, μια ζωή που ζηλεύουμε και προσπαθούμε μάταια να κατακτήσουμε ενώ θα έπρεπε να ζήσουμε μόνο για εμάς;

Τα πρότυπα μας είναι λάθος και μιμουμαστε συμπεριφορές άλλων και χάνουμε κομμάτια του εαυτού μας.

Δεν δίνουμε σημασία στον διπλανό μας ότι και να συμβαίνει ζ αδιαφορούμε για το περιβάλλον, αλλά πιστεύουμε ότι με ένα like θα σώσουμε τον κόσμο. 

Ψωνίζω άρα υπάρχω είναι το μότο της εποχής. Πόσο θλιβερό! Η παραδοχή ότι αξίζει να υπάρχουνε μόνο για να ψωνίζουμε είναι πραγματικά κατάντια. 

Δεν λέω να μην ψωνίσεις ή να μην αγοράσεις κάτι που θες. Σέβομαι την τεχνολογία και πιστεύω ότι είναι το μέλλον. Παν μέτρον άριστον όμως. Δεν χρειαζόμαστε κάθε άχρηστη συσκευή ή αξεσουάρ. Γιατί το μέλλον πρωτίστως είναι οι άνθρωποι. Και αξίζει να επενδύσεις στις ανθρώπινες σχέσεις. Κάνε την αρχή, βγες έξω μίλησε με ένα φίλο ή ακόμα κι άγνωστο. Κάνε την αρχή και θα ακολουθήσουν κι άλλοι!