Ο Ινδιάνικος μύθος με τους δύο Λύκους

Ας πούμε μια ιστορία...

Υπάρχει μια παλιά ινδιάνικη διδακτική ιστορία για την εσωτερική μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή μας.

Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων και του είπε:

“Γιε μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δύο λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας.

Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία.”

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:

“Και ποιος λύκος νικάει;”

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά:

“Αυτός που ταΐζεις.”

Ο​​ι Ινδιάνοι Τσερόκι φημίζονται για τη σοφία τους, την οποία εκφράζουν με πολύ απλές ιστορίες, οι οποίες όμως αποκρυσταλλώνουν μεγάλα και πολύ βαθιά νοήματα. Ετσι είναι και ο μύθος των δύο λύκων, που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, εδώ και αιώνες.

Πόση σοφία κρύβεται σε μια μικρή ιστορία. 

Το θέμα είναι ότι τον περισσότερο καιρό ταΐζουμε τον Κακό λύκο. Δεν κάνουμε προσπάθεια να κάνουμε το καλό. Μας είναι πιο εύκολο να κρίνουμε, να ζηλεύουμε, να κάνουμε κουτσομπολιό, να γελάμε εις βάρος των άλλων και με την πρώτη ευκαιρία να πληγώνουμε όσους είναι κοντά μας. 

Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρεις να αφήσεις τον Μαύρο λύκο νηστικό. Να δουλέψουμε λίγο με τον εαυτό μας ώστε το Καλό να υπερτερεί πότε πότε, μέχρι να γίνει συνήθεια. Μέχρι να μας βγαίνει αυθόρμητα η καλοσύνη και η αγάπη. Αγάπη για εμάς και μετά για όλους τους άλλους. 

Να δίνουμε ελπίδα σε άλλους και να γίνουμε παράδειγμα για τα παιδιά μας και για όλο τον κόσμο.

Ας αφήσουμε την μικροψυχία, την κακία και τον εγωισμό στην άκρη και ας γίνουμε οι καλύτεροι που μπορούμε.

Ας γίνουμε ένας Λύκος καλοσύνης...