Επιστροφή στην "κανονικότητα"?

Και ναι, πλησιάζει η ώρα που επιστρέφουμε στους «κανονικούς» μας ρυθμούς. Το θέμα είναι που ακριβώς επιστρέφουμε?

Για πολύ κόσμο έχουν αλλάξει οι καθημερινές τους συνήθειες και ίσως να μην θέλουν να επιστρέψουν στα παλιά. Ίσως οι νέες συνθήκες είναι λίγο καλύτερες. Ίσως ανασάνανε λίγο και τώρα θα δυσκολευτούν να επιστρέψουν στην πίεση της καθημερινότητας. Ίσως να απολαμβάνουν την ησυχία που έχει προσφέρει αυτή η δύσκολη περίοδος και να προσπαθήσουν να την διατηρήσουν και μετά.

Όλο αυτό ήταν ένα μάθημα. Για όσους δεν νόσησαν, για όσους παρέμειναν υγιείς, αυτός ο εγκλεισμός, ίσως και να τους έκανε καλό. Καταλαβαίνω ότι όλοι θέλουμε να κυκλοφορούμε ελεύθεροι και ίσως ήταν μια καλή ευκαιρία να εκτιμήσουμε λίγο την ζωή μας.

Να εκτιμήσουμε όσα έχουμε και τόσο καιρό τα θεωρούμε αυτονόητα και δεδομένα. Νομίζω πως αυτή η περίοδος απέδειξε ότι δεν μπορούμε να έχουμε κανένα δεδομένο και ότι έχουμε ανάγκη από πιο χαλαρούς ρυθμούς. Σίγουρα ο βιοπορισμός είναι αναγκαίος και σίγουρα η εργασία είναι απαραίτητη. Ήρθε όμως ο καιρός να επανεξετάσουμε τον τρόπο ζωής μας. Για πολλούς, η εργασία ήταν η ζωή τους. Όταν αυτό σταμάτησε για ένα τόσο σοβαρό λόγο και μπήκε η εργασία σε δεύτερη μοίρα, ανακαλύψαμε ότι η ζωή έχει κι άλλα ενδιαφέροντα. Ότι χάνουμε τόσο χρόνο στο τρέξιμο, που είχαμε ξεχάσει να ζήσουμε.

Για πολλούς αυτό το διάστημα ήταν αναγκαίο ώστε να επανεκτιμήσουν την κατάσταση της ζωής τους. Χάνονται στιγμές που δεν γυρίζουν πίσω και ήρθε η ώρα να τις απολαύσουμε. Στιγμές χαλάρωσης, ανεμελιάς, οικογενειακές και τόσες άλλες που έχουμε τόσο ανάγκη.

Καταλάβαμε ότι δεν χρειαζόμαστε πολλά για να είμαστε καλά. Ούτε πολλούς και μεγάλα τραπέζια. Οι άνθρωποι ήρθαν πιο κοντά από ποτέ, ακόμα κι αν έπρεπε να είναι μακριά. Η αγάπη, η ανθρωπιά, το ενδιαφέρον για τους άλλους, μπορεί να φανούν ακόμα και από απόσταση. Ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό.

Εύχομαι και μετά που θα επιστρέψουμε ο καθένας στην καθημερινότητα του, να κρατήσουμε κάτι από όλο αυτό και να το διατηρήσουμε. Ας κάνουμε μια δική μας καραντίνα πότε πότε για παίρνουμε μια ανάσα. Γιατί η ζωή μας όλη, είναι μια ανάσα. Ας μην την χαραμίζουμε από εδώ και πέρα. Ας την αφιερώσουμε εκεί που πραγματικά έχει νόημα. Ας αρχίσουμε πάλι να ζούμε και όχι απλώς να υπάρχουμε. Ας κρατήσουμε κάτι θετικό και να προσπαθήσουμε να πορευθούμε με αυτό από εδώ και στο εξής.

Η ζωή είναι τόσο μικρή και μόλις είδαμε ότι μπορεί να γίνει μικρότερη. Ας κρατήσουμε ότι έχει αξία και να μην ξεχάσουμε το μάθημα που μας έδωσε αυτός ο ιός….

Κ.Κ.