Ξαναβρίσκουμε τα αυτονόητα

Μέσα στο χαμό μια πανδημίας, οι άνθρωποι άρχισαν να γνωρίζουν πάλι τα αυτονόητα. Ότι δεδομένο είχαν οι άνθρωποι έχει καταρριφθεί. Τουλάχιστον σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, καθώς υπάρχουν ακόμα εκείνοι που επιλέγουν να κλείνουν τα μάτια στις εξελίξεις και να συνεχίζουν, παράνομα και μη, να κάνουν ότι έκαναν. Αυτοί χάνουν το μάθημα. Θα μείνουν μεταξεταστέοι. 

Δες ακόμα : Τι μας έμαθε ο κορονοϊός

Όλοι οι υπόλοιποι κάτι μαθαίνουμε. 

Τα δεδομένα των ανθρώπων αλλάζουν. Οι ισορροπίες χάνονται. 

Έχεις μια καθημερινότητα που τρέχεις. Τρέχεις ασταμάτητα. Δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα. Ούτε για σένα ούτε για όσους αγαπάς. Αναλώνεσαι σε ανούσιες εξόδους, κλείνεσαι στο καβούκι σου και έτσι χάνεται η ζωή μέσα από τα χέρια σου. Και ξαφνικά μια πανδημία. Κόσμος αρρωσταίνει, πεθαίνει και για να γλιτώσεις πρέπει να σταματήσεις. Ότι κι αν κάνεις να σταματήσεις και να μείνεις μέσα. Και έτσι από το πουθενά έχεις τόσο χρόνο να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις την ζωή σου. Να κάνεις επιτέλους αλλαγές. Να κάνεις τις σωστές επιλογές. 

Όλα τα αυτονόητα που προσπερνούσες έως τώρα ξάφνου είναι βασικά. 

Βλέπεις γύρω σου ανθρώπους να πεθαίνουν από την μια στιγμή στην άλλη από ένα θανατηφόρο ιό, μόνοι τους, αβοήθητοι και αναθεωρείς την ζωή σου. 

Εκτιμάς την οικογένεια και τους φίλους σου. Αναζητάς μια αγκαλιά τους. Ένα φιλί γλυκό. Ένα χάδι ζεστό. 

Επαναλαμβάνεις λέξεις όπως ευχαριστώ, παρακαλώ και Σ' αγαπώ. Λέξεις που θεωρούσες αυτονόητες. Που δεν τις έλεγες συχνά. Τις αγνοούσες.

Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα του ανθρώπου; Ότι αισθάνεται άτρωτος. Ότι ποτέ δεν θα πάθει κάτι. Ότι δεν τον αγγίζει η αρρώστια, ο θάνατος.

Φυσικά και δεν είναι. Φυσικά και είναι ευάλωτος σε ότι μπορεί να συμβεί. 

Τότε μόνο το συνειδητοποιεί. Όταν οι άμυνες του πέφτουν. 

Τότε έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα. 

Το καλό που μπορεί να βγει από αυτό είναι να έρθουμε κοντά ως άνθρωποι. Να αγαπήσουμε την γη μας. Τον ουρανό. Τον ήλιο. Την θάλασσα και το βουνό. Ότι δεν βλέπουμε συχνά όσο μένουμε πραγματικά σπίτι για μήνες.

Να εκτιμήσουμε τους ανθρώπους που έχουμε κοντά μας. Την μάνα και τον πατέρα μας. Όσοι τους έχετε.  

Τον σύντροφο μας. Τα παιδιά μας. Τα αδέρφια μας. Τα ανήψια μας. Τους φίλους μας που μόνο από ένα τηλέφωνο ή μια οθόνη μπορούμε να δούμε. 

Το σπίτι μας. Που γίνεται η φωλιά μας. Που πια είναι ο χώρος που περνάμε περισσότερο χρόνο σαν οικογένεια. Που αρχίζουμε να το βλέπουμε σαν σπίτι και όχι σαν ξενοδοχείο για φαγητό και ύπνο.

Η επικοινωνία γίνεται σημαντική. Μέσω τηλεφώνου, μέσω βιντεοκλήσεων, μέσω μηνυμάτων, ακόμα και από τα μπαλκόνια.

Επιτέλους, αν και μακριά,  λόγω συνθηκών από την πλειοψηφία των ανθρώπων που μας περιβάλλουν, ερχόμαστε πιο κοντά από ποτέ. Ουσιαστικά. Κάνουμε συζητήσεις αληθινές. Λέμε ευχαριστώ ακόμα και σε όσους δεν γνωρίζουμε, όπως ένα γιατρό ή μια νοσοκόμα. 

Μαθαίνουμε να δεχόμαστε, αλλά και να προσφέρουμε βοήθεια.

Να αναπτύσσουμε ταλέντα που πριν με την πρόφαση του χρόνου, αφήναμε ανεκμετάλλευτα. 

Όταν όλα τελειώσουν, γιατί θα τελειώσουν κάποια στιγμή όλα τα μέτρα, συνεχίστε να λέτε Σ'αγαπώ συχνά. 

Να χαμογελάτε. Να αγκαλιάζετε τους ανθρώπους σας. Να μην τσιγκουνεύεσαι τα φιλιά. 

Και κυρίως, να θυμάσαι αυτήν την εμπειρία. Κράτησε την σαν μάθημα. Αν σε άφησε υγιή, να νιώσεις ευγνωμοσύνη και να πορεύεσαι με αυτό το συναίσθημα. Φύλαξε το στην καρδιά σου και συνέχισε σαν να είσαι σε καραντίνα. Ζήσε με σύνεση, ευγνωμοσύνη, αγάπη και εκτίμηση για την ζωή και τον συνάνθρωπο.

Ουτοπικό; Όχι. Δύσκολο; Εσύ θα το αποφασίσεις. Στο χέρι σου είναι! 

Να θυμάσαι, έχεις πάντα επιλογή. Κάνε την σωστή.

Δες ακόμα: Δύσκολη εποχή, αλλά θα περάσει

Κ.Κ.