Απαγορευμένα μέρη στον κόσμο: Που δεν μπορείς να πας!

https://newsbyzeta.blogspot.com/2020/08/blog-post_90.html

Κι όμως υπάρχουν μέρη που δεν επιτρέπεται να τα επισκεφθούμε. Και μάλιστα αρκετά στον κόσμο. Παρακάτω θα βρεις αρκετά για να τα αποφύγεις!

Νήσος Gruinard ή αλλιώς “Το νησί του άνθρακα”

Το νησί του άνθρακα αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα καταστροφής της φυσικής ομορφιάς ενός νησιού του πλανήτη για την ευνοϊκότερη έκβαση κάποιου πολέμου. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι αντιμαχόμενες χώρες αγκομαχούσαν σε έναν αγώνα για το ποια θα πρωτοπορήσει συντομότερα στην κατασκευή φονικών όπλων. Στην προσπάθεια για την νίκη, η Βρετανία, επεδίωξε την ανακάλυψη του βιολογικού όπλου που θα προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά. Έτσι, έκανε  δοκιμές στο νησί Gruinard. Χρησιμοποίησαν βόμβες που περιείχαν το βακτηρίδιο του άνθρακα, το οποίο όχι μόνο σκότωσε οποιονδήποτε εν ζωή οργανισμό, αλλά επίσης άφησε τη γη στείρα. Το νησί θεωρείται, μέχρι σήμερα, ένα από τα απαγορευμένα μέρη της γης, λόγω του μολυσμένου εδάφους αλλά και του αέρα.

Η απαγόρευση αυτή αποτελεί ένα ιδιαίτερα οδυνηρό γεγονός, αν αναλογιστούμε ότι σύμφωνα με τον Dean Munro που ταξίδεψε στο νησί τον 16ο αιώνα είχε αναφέρει ότι: “ήταν γεμάτο δάση και κατάλληλο για τους κλέφτες και τους αντάρτες”. Σε σύγχρονη μετάφραση, το νησί ήταν τόσο πλούσιο σε βλάστηση, καρπούς και γονιμότητα που ο καθένας θα το ζήλευε.

Η Νήσος του Βόρειου Σέντινελ

Ένα από τα πιο απαγορευμένα μέρη σε όλο τον κόσμο αποτελεί το νησί Σέντινελ, που βρίσκεται στον Κόλπο της Βεγγάλης. Στο νησί κατοικούν οι Σεντινελέζοι, που όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές αποτελούν τους προγόνους των πρώτων ανθρώπων της Αφρικής. Ζουν απομονωμένοι και γι’αυτό δεν διαθέτουμε κανένα στοιχείο για τις συνήθειές τους, την γλώσσα ή τον ακριβή αριθμό των κατοίκων τους. Κάθε προσπάθεια που έγινε για επικοινωνία μαζί τους απέβη σε μαζική δολοφονία. Ακόμα και άθελά τους, όταν ναυαγοί ξεβράστηκαν από την θάλασσα στο Σέντινελ, οι ιθαγενείς δεν δίστασαν να προβούν σε ωμές βιαιοπραγίες με τόξα και βέλη.

Φυσικά, καταλαβαίνουμε πως η απρεπή αυτή συμπεριφορά δεν πρόκειται για κάποιον κρυμμένο αγώνα συμφερόντων των Σεντινελέζων. Ζουν απομονωμένοι για πάνω από 60.000 χρόνια στην κλειστή τους κοινότητα μη δυνάμενοι, όπως είναι αναμενόμενο, να αναπτύξουν την λογική τους και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα πρότυπα του υπόλοιπου κόσμου. Το παράδειγμα των ανθρώπων αυτών θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, αν μπορούσε να ερευνηθεί από ειδικούς, ως ένα παράδειγμα πραγματικά απομονωμένης φυλής, που ποτέ δεν έχει δει την εξέλιξη του υπόλοιπου κόσμου γύρω της. Φυσικά κάτι τέτοιο, λόγω της εχθρότητας των ντόπιων, είναι ακόμη αδύνατο.

Ακόμα και ο ατρόμητος εξερευνητής Μάρκο Πόλο, είπε για τους Σεντινελέζους: “είναι η πιο βίαια γενιά που τρώει όποιον μπορεί να πιάσει”

Ωστόσο, υπήρξαν επίσης περιπτώσεις κατά τις οποίες οι Σεντινελέζοι, απροσδόκητα, καλωσόρισαν τα άτομα που διέφεραν από αυτούς.

Στις 08 Ιανουαρίου 1991, μετά από δύο δεκαετίες ανεπιτυχών επαφών με το νησί, μια κυβερνητική αποστολή της Ινδίας κατάφερε να τους στείλει δώρα, ώστε να συμφιλιωθούν – μπανάνες και καρύδες- και εκείνοι τα δέχτηκαν με χαρά.

Τον επόμενο μήνα, ο ανθρωπολόγος TN Pandit, ο οποίος ήταν μέλος προηγούμενων κυβερνητικών αποστολών, ξεκίνησε για άλλη μια επαφή μαζί τους.  Αυτή τη φορά, οι Σεντινελέζοι αναρριχήθηκαν στο πλοίο της κυβέρνησης για να διεκδικήσουν περισσότερα δώρα. Υπάρχει μια εντυπωσιακή φωτογραφία του Pandit στο νερό , προσφέροντας μια καρύδα σε ένα από τα μέλη της φυλής.

Η ινδική κυβέρνηση σταμάτησε να έρχεται σε επαφή με τους νησιώτες το 1997. Η  απογραφή του 2011 υπολόγισε ότι σήμερα υπάρχουν μόνο 15 Σεντινελέζοι-12 και τρεις γυναίκες . Σύμφωνα με εκτιμήσεις των Βρετανών, το 1901 βρίσκονταν 117 άνθρωποι στο νησί. Αλλά τον Σεπτέμβριο του τρέχοντος έτους, ο Pandit είπε στο DownToEarth ότι υπολογίζει πως οι κάτοικοι του νησιού κυμαίνονται μεταξύ 80 και 100.

Σπήλαιο Λασκώ

Στην περιοχή Ντουρτόν της Γαλλίας, βρίσκεται ένα σπήλαιο που, σύμφωνα με τους ειδικούς, κουβαλάει στους βράχους του 30.000 χρόνια ζωής. Μέσα σε αυτό βρέθηκαν παλαιολιθικές τοιχογραφίες, οι οποίες απεικονίζουν με ευκρίνεια και παράξενη, δεδομένης  της εποχής (17.000 χρόνια πριν), λεπτομέρεια. Όσον αφορά τις υπόλοιπες τοιχογραφίες, ήταν κάποιες με ανθρωποειδή μορφή, αλλά όχι τόσο προσεγμένες, αποτελούμενες απλώς από κάποιες γραμμές. Το γεγονός αυτό μας κάνει να αναρωτιόμαστε τον λόγο που σε κάποια έργα τους δούλεψαν με μεγαλύτερη έμφαση, ενώ σε κάποια άλλα όχι. Σήμαιναν κάτι ιδιαίτερο για τους δημιουργούς τους ή ήταν απλώς ένα είδος συνήθειας;

Δυστυχώς, οι ειδικοί δεν έχουν καταλήξει ακόμη σε συμπεράσματα. Μετά την ανακάλυψη του σπηλαίου ο χώρος λειτουργούσε ως μουσειακός και ήταν ανοιχτός για το κοινό. Έπειτα, όμως, από αποκάλυψη ότι με τις επισκέψεις οι τοιχογραφίες αλλοιώνονταν, αυτές όπως είναι λογικό έπαψαν να πραγματοποιούνται, ενώ το σπήλαιο θεωρείται ένα από τα απαγορευμένα μέρη του κόσμου.

Νησί Σέρτσεϊ

Στα νότια της Ισλανδίας, το 1963, ένα ηφαίστειο διαδεχόταν την μία έκρηξη μετά την άλλη για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια. Τελικά, οι εκρήξεις συνέβαλαν στο να “ανεβάσουν” ένα νησί μέσα από το νερό και να δημιουργήσουν εκ νέου ένα στερεό και συμπαγές έδαφος. Στην ουσία, μέσα από την καταστροφή γεννήθηκε μία καινούργια μορφή ζωής. Το νησί ονομάστηκε Σέρτσεϊ, από τον Νορβηγό θεό της φωτιάς της μυθολογίας τους και έχει την τιμητική του. Είναι το νεότερο έδαφος που δημιουργήθηκε και, πριν το επισκεφτούν οι ειδικοί, αποτελούσε το μόνο μέρος της γης που δεν πάτησε ο άνθρωπος.

Φυσικά, από τότε που σχηματίστηκε αποτελεί αντικείμενο ερευνών από βοτανολόγους, βιολόγους και ηφαιστιολόγους, παίρνοντας μία θέση στη λίστα με τα απαγορευμένα μέρη. Απώτερος σκοπός τους είναι η μελέτη της εξέλιξης της χλωρίδας και πανίδας του νησιού χωρίς την επέμβαση του ανθρώπου. Πράγματι, οι έρευνες αποκάλυψαν ότι τα πρώτα έμβια όντα που εμφανίστηκαν στο νησί ήταν πουλιά, καθώς επίσης και φώκιες. Όσον αφορά την χλωρίδα, αναπτύχθηκαν όπως ήταν αναμενόμενο βρύα και λειχήνες, φυτά δηλαδή που συναντάμε σε βραχώδεις περιοχές.

Ποβέλια ή Ιταλική Σπιναλόγκα

Στην Ποβέλια, ένα νησάκι νότια της Βενετίας, τον 14ο αιώνα, είχε ξεσπάσει η δεύτερη πανδημία της πανώλης, γνωστή και ως μαύρος θάνατος, μετρώντας από 75 έως 100 εκατομμύρια νεκρούς στο πέρασμά της σε Ευρώπη και Ασία. Οι Ιταλοί ξεκίνησαν να στέλνουν τους νεκρούς της ηπειρωτικής χώρας στο νησί. Μόλις αντιλήφθηκαν, όμως, ότι τα θύματα όλο και πληθαίνουν με γοργούς ρυθμούς, δεν δίστασαν να στέλνουν στην Ποβέλια και τα ύποπτα κρούσματα. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουν την ζωή τους, εκεί, πάνω από 160.000 άνθρωποι. Αργότερα, λειτούργησε στο νησί ψυχιατρείο, αλλά ο επικεφαλής γιατρός αποφάσισε να βασανίζει τους ασθενείς του και, στο τέλος, να δώσει τέλος και στην δική του ζωή.

Από το νησί δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι φήμες περί στοιχειωμένου και παραφυσικού για να δικαιολογηθεί η απαγόρευση της έλευσης σε αυτό....

Ilha da Queimada Grande

Το Ilha da Queimada Grande βρίσκεται 35 χιλιόμετρα από τις ακτές της Βραζιλίας και μοιάζει με πραγματικό παράδεισο. Ωστόσο, αυτός ο παράδεισος είναι γεμάτος με 4.000 δηλητηρίωδη φίδια. Το πιο δηλητηριώδες από τα φίδια που υπάρχουν στο νησί είναι το Bothrops insularis, του οποίου το δηλητήριο είναι πέντε φορές πιο ισχυρό από ότι άλλες οχιές. Το δάγκωμά του προκαλεί σχεδόν ακαριαίο θάνατο. Γι’ αυτό ακριβώς οι Αρχές της Βραζιλίας απαγορεύουν ρητά την πρόσβαση στο νησί, το οποίο ονομάζεται και “Νησί των φιδιών.”

Υπάρχουν πολλά ακόμα μέρη που δεν επιτρέπεται να επισκεφθούμε... Μείνετε στην παρέα μας να τα μάθετε όλα!