Halloween: Τι είναι ακριβώς και τι ταινίες να δούμε σήμερα;

https://newsbyzeta.blogspot.com/2020/08/blog-post_90.html

Κάθε χρόνο, το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου γιορτάζεται το Halloween και κατά τη διάρκειά του συμβαίνουν παράξενα και «τρομακτικά» πράγματα!!! Φωτισμένες κολοκύθες, ανθρώπινοι σκελετοί, χαρούμενα φαντάσματα, μάγισσες με τις σκούπες τους, κάνουν την εμφάνισή τους στους δρόμους των αμερικανικών, κατά κύριο λόγο, πόλεων. Παιδιά γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας και ο κόσμος τους προσφέρει κέικ η ζαχαρωτά για την ανάπαυση των ψυχών των νεκρών. Τα παιδιά φορούν τις τρομακτικές στολές τους και γυρνούν στη γειτονιά ζητώντας κεράσματα. Όταν η πόρτα ανοίξει, φωνάζουν «Trick or treat?» (φάρσα ή κέρασμα;) και δίνουν στα παιδιά σοκολάτες και καραμέλες! Οι μεγάλοι ντύνονται επίσης, διοργανώνουν πάρτι, σκαλίζουν κολοκύθες και βάζουν κεριά στο εσωτερικό τους και τις αφήνουν έξω από τα σπίτια τους. Μα, τι ακριβώς γιορτάζουν;

Πλέον και στην χώρα μας έχει γίνει πολύ γνωστός αυτός ο εορτασμός και γίνονται πολλά πάρτι, συναυλίες και ο κόσμος μασκαρεύεται! 

Το Halloween θυμίζει κάτι σαν καρναβάλι. Οι εορτασμοί του ξεκινούν από τη γιορτή Samhain ή Samuin, η οποία γιορταζόταν αρχικά από τους Κέλτες στην Ιρλανδία και στη Βρετανία, και έπειτα έφτασε στην Αμερική από τους μετανάστες Ευρωπαίους, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα. Γιορτάζεται κυρίως στη Βόρειο Αμερική, στην Ιρλανδία, στην Αγγλία, όμως τα τελευταία χρόνια ο εορτασμός του έχει εξαπλωθεί σε πολλές χώρες – ακόμα στην Ελλάδα, που δεν έχει καμιά αγγλοσαξωνική παράδοση.  

Ετυμολογικά, η λέξη Halloween προέρχεται από το All-hallow-even και δηλώνει την παραμονή (eve) της γιορτής των Αγίων Πάντων (All Hallows Day – All Saints Day), που γιορτάζεται την 1η Νοεμβρίου στις καθολικές χώρες. Πολλές μυστικιστικές παραδόσεις θεωρούν την ημέρα αυτή μία από τις ελάχιστες μέρες που μπορεί να επιτευχθεί επαφή με τον κόσμο των πνευμάτων. Όπως λέγεται, άλλωστε αυτή τη μέρα η μαγεί πιάνει! Πιστεύεται ακόμα ότι οι ψυχές των ανθρώπων που πέθαναν κατά τη διάρκεια του έτους ψάχνουν να μπουν σ’ ένα σώμα για να κερδίσουν την αθανασία. Οι ζωντανοί από την πλευρά τους, ντυμένοι με παράξενα κοστούμια και κάνοντας θόρυβο, προσπαθούν να φοβίσουν και να διώξουν τα πνεύματα. Το Halloween ως παραδοσιακή γιορτή έχει αρκετές ομοιότητες με τις παγανιστικές γιορτές που οργανώνονται και στις διάφορες πόλεις της Ελλάδας την περίοδο της Αποκριάς.

Οι χριστιανικές οργανώσεις αντιδρούν, θεωρώντας ότι το έθιμο έχει ειδωλολατρικές ρίζες και σατανιστική χροιά. Το Βατικανό το βλέπει σαν ένα παιδικό παιγνίδι και γι’ αυτό το συγχωρεί.

Σήμα κατατεθέν της γιορτής αυτής είναι τα φαναράκια φτιαγμένα από μεγάλες κολοκύθες, πάνω στις οποίες χαράζουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά, άλλοτε πιο αστεία και άλλοτε πιο τρομακτικά.

Το έθιμο της κολοκύθας αντλεί ρίζες από έναν παλιό Ιρλανδικό μύθο, του Τζακ, που ήταν τσιγκούνης και πειραχτήρι. Σύμφωνα με το μύθο, ο Τζακ είχε καλέσει το διάβολο να πιουν ένα ποτό μαζί. Όμως ο Τζακ δεν ήθελε να πληρώσει για το ποτό του και έτσι έπεισε το διάβολο να μεταμορφωθεί σε ένα νόμισμα, ώστε να μπορέσουν να πληρώσουν για τα ποτά τους. Πράγματι μεταμορφώθηκε ο διάβολος σε νόμισμα, αλλά ο Τζακ αντί να πληρώσει τον έβαλε στην τσέπη του, δίπλα σε ένα σταυρό και έτσι ο διάβολος δεν μπορούσε να πάρει την κανονική του μορφή. Ύστερα από πολλά παρακάλια, ο Τζακ αποφάσισε να τον ελευθερώσει, αρκεί να του έδινε την υπόσχεση ο διάβολος ότι δεν επρόκειτο να τον ενοχλήσει για ένα χρόνο και ούτε θα διεκδικούσε την ψυχή του όταν πέθαινε. Έτσι πέρασε ο χρόνος και ο διάβολος ξαναεμφανίστηκε την ώρα που ο Τζακ προσπαθούσε να κόψει ένα φρούτο από κάποιο δέντρο. Ζήτησε λοιπόν από το διάβολο να ανέβει στο δέντρο και να του κόψει το φρούτο. Ο διάβολος ανέβηκε και ο Τζακ αμέσως σκάλισε ένα σταυρό στον κορμό του δέντρου. Έτσι ο διάβολος ήταν παγιδευμένος και δεν μπορούσε να κατέβει. Γι' αυτό παρακάλεσε τον Τζακ να τον ελευθερώσει και του υποσχέθηκε ότι δεν θα τον ενοχλήσει για δέκα ολόκληρα χρόνια. Τότε ο Τζακ τον ελευθέρωσε.

Πέρασαν αρκετά χρόνια και ο Τζακ πέθανε. Πήγε στον παράδεισο, αλλά ο Θεός δεν τον δέχτηκε, καθώς ο Τζακ ήταν έναν άνθρωπος μίζερος και κακός και τον έστειλε στην κόλαση. Όμως ούτε ο διάβολος τον ήθελε. Του θύμισε την υπόσχεση που του είχε δώσει παλιότερα, ότι δεν θα διεκδικούσε την ψυχή του και τον έδιωχνε. Όταν ο Τζακ τον ρώτησε: «Πώς θα φύγω; Έξω έχει σκοτεινιά», ο διάβολος πήρε ένα αναμμένο κάρβουνο και του το έδωσε για να φωτίζει το δρόμο του μέσα στη νύχτα. Ο Τζακ έβγαλε ένα ραπάνι (που πάντα κουβαλούσε μαζί του, καθώς ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα του φαγητά), το χάραξε και έβαλε μέσα το κάρβουνο. Από τότε περιπλανιέται στον κόσμο, μη μπορώντας να βρει κάποιο μέρος να αναπαύσει την ψυχή του.

Γι' αυτό κάθε Halloween, οι Ιρλανδοί σκάλιζαν ραπάνια, πατάτες και κολοκύθες, έβαζαν μέσα ένα κερί και τα τοποθετούσαν κοντά σε παράθυρα, ώστε να κρατάνε μακριά τα κακά τα πνεύματα και κυρίως το πνεύμα του τσιγκούνη Τζακ....

Πρόταση για ταινία το Halloween:

Night of the Living Dead (1968)

Η «Νύχτα των ζωντανών νεκρών» παραμένει μέχρι σήμερα βασιλιάς στο είδος της. Χωρίς να είναι ούτε αψεγάδιαστη, ούτε ένα κινηματογραφικό διαμάντι που αναγνωρίζει κανείς με την πρώτη ματιά, πρόκειται ουσιαστικά για την ταινία που έθεσε τα θεμέλια του genre των ζόμπι και κανείς δεν μπορεί να μην την συμπεριλάβει πια στα κλασικά ορόσημα του τρόμου.

Rosemary’s Baby (1968)

«Το μωρό της Ρόζμαρι» μοιάζει στοιχειωμένο και σατανικό ήδη από τους τίτλους αρχής . Ορόσημο σήμερα του κινηματογραφικού τρόμου και υπεραναλυμένο από θεωρητικούς του κινηματογράφου,  «Το μωρό της Ρόζμαρι» έχει διαχρονικά να πει πολλά στο κινηματογραφικό κοινό.

Βασισμένο στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Ira Levin, ήταν να το σκηνοθετήσει ο Γουίλιαμ Καστλ, μόνο που ο σκηνοθέτης φοβήθηκε τελικά πως δεν θα κατάφερνε να το δικαιώσει, κι έτσι το πάσαρε στον Ρόμαν Πολάνσκι.

«Το μωρό της Ρόζμαρι» συνεχίζει να θεωρείται «μέσα στην τριάδα των αμερικανικών ταινιών τρόμου της δεκαετίας του 1960 που θα μονοπωλούσαν το είδος για τις τουλάχιστον δύο επόμενες δεκαετίες», δίπλα στο «Ψυχώ» του Χίτσκοκ και τη «Νύχτα των ζωντανών νεκρών» του Ρομέρο .

The Exorcist (1973)

Γυρισμένη το 1973, από τον Ουίλιαμ Φρίντκιν, «Ο Εξορκιστής» στοιχειώνει τις μνήμες αλλά και τις προτιμήσεις των θιασωτών του είδους, δεκαετίες μετά την πρώτη προβολή τους στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Τόσο η ταινία, όσο και το ομώνυμο βιβλίο του Πίτερ Μπλάτι, βασίστηκαν στον πραγματικό εξορκισμό ενός αγοριού, γνωστό με το ψευδώνυμο «Ρόναλντ Ντο», στο Μιζούρι το 1949.

Η ιστορία της 12χρονης δαιμονισμένης, έτσι όπως κινηματογραφήθηκε από τον Φρίτκιν, είναι για πολλούς, η πιο σκοτεινή και γεμάτη τρόμο ταινία όλων των εποχών.

Halloween (1978)

Ο Τζον Κάρπεντερ γυρίζοντας το «Halloween» ( Η νύχτα με τις μάσκες) το 1978, δημιουργεί μία ταινία τρόμου που ακροβατεί μεταξύ των αρχετυπικών ανθρώπινων φόβων και της ποπ κουλτούρας, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει να επηρεάσει τελικά, όσο λίγες άλλες την κινηματογράφηση ταινιών τρόμου, διαμορφώνοντας νέους κανόνες στο είδος.

Ο Μάικλ Μάιερς, γίνεται ο απόλυτος «κακός» και μετουσιώνεται στον τρόμο της διπλανής πόρτας, ξεριζώνοντας οποιαδήποτε αίσθηση ασφάλειας μπορεί να νιώσει κανείς, ακόμα κι αν βρίσκεται στο ίδιο του το σπίτι στα προάστια.

Με το ίδιο θέμα έχει αρκετά sequel για να επιλέξετε ποιο σας αρέσει!

The Shinning (1980)

Η «Λάμψη» είναι το παιδί που γεννήθηκε μέσα από την απόλυτα δημιουργική σύμπραξη της σκηνοθετικής ιδιοφυΐας του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, της ανατριχιαστικής πένας του Στίβεν Κινγκ, και της καθηλωτικής ερμηνείας του Τζακ Νίκολσον.

Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ ανοίγει τις πύλες ενός καταραμένου ξενοδοχείου και με τον δικό του τρόπο, καταφέρνει να αποδείξει ότι ο τρόμος μπορεί να διεισδύσει στο πετσί των θεατών, χωρίς καν να βασιστεί σε φρικιαστικές εικόνες.

A Nightmare On Elm Street (1984)

Ο παραμορφωμένος Φρέντυ Κρούγκερ, με το χαρακτηριστικό καφέ δερμάτινο γάντι με τις μεταλλικές λεπίδες στο δεξί του χέρι, έγινε η προσωποποίηση του τρόμου, κερδίζοντας μία θέση ανάμεσα στους πιο εμβληματικούς δολοφόνους της μεγάλης οθόνης.

Μετά τον Leatherface (Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι) και τον Μάικλ Μάγιερς (Η Νύχτα με τις Μάσκες), ήταν η σειρά του Φρέντυ να στοιχειώσει τους παιδικούς -και όχι μόνο- εφιάλτες.

Edward Scissorhands (1990)

Ο Μπάρτον εδώ σκηνοθετεί τον Τζόνι Ντεπ και την Γουινόνα Ράιντερ, και μας χαρίσει μία από τις πιο γλυκές ιστορίες αγάπης που γεννιέται με ήρωες το «φρικιό» Έντουαρντ και την πανέμορφη και καλόκαρδη Κιμ.

Η συνταγή ναι μεν πολυδοκιμασμένη τόσο λογοτεχνικά, όσο και κινηματογραφικά, ωστόσο ο Μπάρτον με τον «Ψαλιδοχέρη» καθιερώνεται, ανάμεσα στους κύκλους κριτικών και κοινού, ως ο σκοτεινός παραμυθάς του κινηματογράφου, που πάντα θα σε κάνει γυρίσεις και να κοιτάξεις την οθόνη.

Τhe Addams Family (1991)

Η αγαπημένη οικογένεια Ανταμς έκανε το ντεμπούτο της στα τέλη της δεκαετίας του 1930, ως σειρά κινουμένων σχεδίων.

Μερικές δεκαετίες αργότερα, τα μέλη της οικογένειας Άνταμς, η Morticia, o Gomez, o θείος Fester, ο Lurch, η γιαγιά, ο Pugsley, η Wednesday και το Πράγμα «The Thing», πρωταγωνίστησαν σε μία τηλεοπτική σειρά που σατίριζε την αμερικανική οικογένεια με γενναίες δόσεις μακάβριου και υποδόριου χιούμορ.

Τελικά, η οικογένεια Άνταμς, τα κατάφερε και μέχρι την μεγάλη οθόνη, δίνοντας στον σαρκασμό και στο macabre, μια νέα εντελώς δικιά τους διάσταση.

Bram Stoker’s Dracula (1992)

Όταν σκέφτεται κανείς τον Δράκουλα το πιο πιθανό είναι να σκέφτεται την μορφή του Γκάρι Όλντμαν, στην ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Μία από τις πιο γοητευτικές κινηματογραφικές μεταφορές της ιστορίας του απέθαντου κόμη του Μπραμ Στόκερ, που δίνει μια εντελώς διαφορετική διάσταση στον γνωστό μύθο.

Ο Δράκουλας δεν είναι απλά ένα μοχθηρό, σατανικό τέρας που πίνει αίμα για να συντηρηθεί στη ζωή, αλλά ένας ερωτευμένος άνδρας που 400 χρόνια, αναζητά να σμίξει ξανά με την αγαπημένη του. Ένα παραδοσιακό love story στην πιο gothic εκδοχή του δηλαδή.

Hocus Pocus (1993)

Η ταινία «Hocus Pocus: Οι τρεις μάγισσες» κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το καλοκαίρι 1993, λαμβάνοντας ποικίλα σχόλια από τους κριτικούς. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, και εξαιτίας των δυνατών πωλήσεων της ταινίας σε dvd καθώς και των ετήσιων προβολών του την περίοδο του Halloween, η ταινία θεωρείται σήμερα καλτ και μία από τις «must watch».

Sleepy Hollow (1999)

«Ο μύθος του ακέφαλου καβαλάρη» είναι εμπνευσμένος από το διήγημα «The Legend of Sleepy Hollow» του Γουάσινγκτον Ίρβινγκ και σε αυτή παρακολουθούμε τον Τζόνι Ντεπ στο ρόλο του Ίκαμποντ Κρέιν, ενός επιθεωρητή από τη Νέα Υόρκη που αναλαμβάνει να ερευνήσει μια σειρά δολοφονιών που διεξάγονται στο χωριό Σλίπι Χόλοου από έναν μυστηριώδη Ακέφαλο Καβαλάρη.

The Others (2001)

Ένα ψυχολογικό θρίλερ με την υπογραφή του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, που αποτέλεσε κομβικό σημείο για την καριέρα της πρωταγωνίστριας, Νικόλ Κίντμαν. Μια ιστορία για φαντάσματα που κινείται σε πολλά επίπεδα, χτίζοντας τον τρόμο μέσα σε μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Στα plus της ταινίας, το ανατρεπτικό φινάλε, χάρη στο οποίο η ταινία διατηρεί μια ξεχωριστή θέση, μεταξύ των ταινιών του είδους.

The Pumpin Karver (2006)

Ένα b-movie με θέμα το Halloween, προσφέρει ακριβώς αυτό που είναι αναμενόμενο. 

Φθηνή παραγωγή, μια κάποια προχειρότητα και πολύ κακές ερμηνείες των πρωταγωνιστών. 

Όμως και πάλι δεν μπορεί να το κρίνει κανείς αυστηρά, αφού όλα είναι θεμιτά για ένα ακόμη Halloween τρόμαγμα. 

Δύο αδέλφια κοντά περίπου στην ίδια ηλικία, ο Jonathan και η Lynn, προσπαθούν να κάνουν μια νέα αρχή, γυρίζοντας καινούρια σελίδα στην ζωή τους.

Θα εγκατασταθούν μόνοι τους σε μια μικρή πόλη, θέλοντας να αφήσουν για πάντα πίσω τους ένα τραγικό συμβάν που έχει προηγηθεί. 

Ο Jonathan είχε σκοτώσει κατά λάθος τον φίλο της αδελφής του, πραγματοποιώντας μια φάρσα που πήγε στραβά. 

Χωρίς να θέλουν να επηρεάζονται από το παρελθόν, τα δυο αδέλφια θα κατευθυνθούν σε ένα  Halloween party μαζί με πολλούς νέους φίλους. 

Trick ‘r Treat (2007)

Ένα απολαυστικότατο horror comedy που όσοι δεν το έχουν δει θα πρέπει να σπεύσουν, καθώς ενδείκνυται απόλυτα για μια διασκεδαστική horror Halloween βραδιά. 

Στο Trick ‘r Treat παρουσιάζονται 4 βασικές ιστορίες, τις οποίες παρακολουθούμε παράλληλα και που όλες εν τέλει συνδέονται μεταξύ τους. 

Αρχικά παρακολουθούμε 4 φίλες, οι οποίες κατευθύνονται σε ένα Halloween party έκπληξη που διοργανώνεται στο δάσος. 

Θα πρέπει τελευταία στιγμή να βρουν συνοδούς, κάτι που δεν είναι δύσκολο για τις τρεις ξεπεταγμένες της παρέας. 

Η τέταρτη όμως είναι η εσωστρεφής 22χρονη Lorie (Anna Paquin) που δυσκολεύεται με τους άνδρες. 

Στο δρόμο της θα συναντήσει ένα αιμοδιψή μασκοφόρο άνδρα, οποίος αφαιρεί την ζωή γυναικών, καθότι βαμπίρ. 

Η Lorie φορώντας την στολή της κοκκινοσκουφίτσας δεν είναι ούτε αβοήθητη

ούτε τόσο αθώα, όσο αρχικά μοιάζει. 

Δεν έχει κανέναν λόγο να ανησυχεί για το αν θα συναντήσει τον big bad wolf στην πορεία της. 

Carrie (2013)

Ο Στίβεν Κινγκ, βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία του χαρακτήρα της Carrie, που μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη το 1976 από τον Μπράιαν Ντε Πάλμα και το 2013 από την Κίμπερλι Πιρς. Αν και παρατηρούμε αρκετές ομοιότητες σε χαρακτήρες και διαλόγους, η εκδοχή του 2013 καταφέρνει να ξεχωρίσει για πολλούς λόγους.

Στην περίπτωση της «Carrie» της Πιρς, το έδαφος ήταν έτοιμο για να δεχτεί ένα σύγχρονο ριμέικ, καθώς το σχολικό bulling είναι επίκαιρο όσο ποτέ, ο θρησκευτικός φανατισμός δε χάνει έδαφος, σεξιστικές συμπεριφορές και απόψεις συνεχίζουν να αναπαράγονται, ενώ γεγονότα όπως μακελειά σε σχολεία, με θύτες και θύματα ανήλικους μαθητές κάνουν ολοένα και πιο την εμφάνισή τους στους τίτλους ειδήσεων ανά τον κόσμο.

Αν είστε φαν του είδους να δείτε και την εκδοχή του 1976!