https://newsbyzeta.blogspot.com/2020/08/blog-post_90.html
Ξανά καραντίνα αγαπημένο μου ημερολόγιο!
Όχι ότι άλλαξε κάτι στην καθημερινότητα μου. Τηλεργασία βλέπεις! Και ναι δεν παραπονιέμαι. Είμαι σπίτι, έχω γλιτώσει τις αποστάσεις, χόρτασα λίγο το παιδί μου και τον άντρα μου και το σπίτι μου, αλλά πως να στο πω; Μου έλειψε η ανθρώπινη επαφή. Αυτό που βλέπεις έξω κόσμο και λες ένα καλημέρα, τι κάνεις και τα σχετικά, έστω και απο τυπικότητα. Γέλια, χαμόγελα, ανταλλαγές χαράς, προβλημάτων και συνταγών. Και ενώ απο συνταγές δεν πάσχω ( τα κοινωνικά δίκτυα είναι γεμάτα με πολλές από αυτές για να διαλέξω), πάσχω από την έλλειψη της καθημερινότητας μου. Νιώθω να μου στερούν τον αέρα που αναπνέω. Και μην με παρεξηγήσεις αγαπημένο μου ημερολόγιο, ασφαλώς θέλω να είμαστε ασφαλείς όλοι και υγιείς, αλλά κι αυτό παραπάει.
Πέρασαν στην ανθρωπότητα τόσες αρρώστιες και τέτοια απομόνωση δεν έχω ξανακούσει. Νιώθω αποκομμένη από τον κόσμο, όπως πολλοί γύρω μου. Και είμαι από τους ανθρώπους που έμεινα σπίτι, δεν βγήκα, πρόσεχα, όπως άλλωστε και πολλοί γύρω μου.
Τώρα έκλεισαν τα σχολεία, ξανά και τα παιδιά χάνουν εκτός από μαθήματα, την καθημερινή επαφή με φίλους και δασκάλες με μάσκες! Το σχολείο είναι χρόνια ξεγνοισιάς. Αυτά που θα θυμούνται στην υπόλοιπη ζωή τους τα μικρά μας ανθρωπάκια. Τώρα οι αναμνήσεις τους είναι μάσκες και απομόνωση. Η κόρη που πάει παιδικό σταθμό, δεν ξέρει πως είναι όλο το πρόσωπο της δασκάλας της από την μάσκα.
Και πάλι είμαι ευγνώμων που έχουμε την υγεία μας. Άλλοι συνάνθρωποι μου δεν το έχουν πια. Είτε νόσησαν οι ίδιοι, είτε έχασαν δικούς τους ανθρώπους από αυτή την αρρώστια. Απλά τόσες άλλες αρρώστιες είναι εξίσου επικίνδυνες, αλλά ούτε εμβόλια τρέχουμε να βρούμε, ούτε τέτοια αυστηρά μέτρα πήραμε.
Γίνονται τόσα τροχαία ατυχήματα καθημερινά, αλλά δεν άκουσα να δίνονται αυστηρές ποινές σε όσους τα προξενούν. Ούτε να γίνονται έργα στους δρόμους, ούτε αρκετό έλεγχο από την τροχαία ούτε τίποτα. Γίνεται κάτι, στενοχωριόμαστε όλοι και μετά πάλι τα ίδια.
Καρκίνος. Πόσοι δεν έχουμε χάσει δικούς μας από αυτή την αρρώστια; Πόσους έχουμε δίπλα μας που νοσούν; Και όμως δεν άκουσα για εμβόλια ή θεραπείες άμεσα προσβάσιμες σε όλους. Κάτι να βοηθήσει έστω εκτός από τις επίπονες χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες.
Πείνα. Τόσα εκατομύρια κόσμος σε όλον τον πλανήτη πάσχει από την πείνα, αλλά ποια μέτρα λάβαμε να εξαλείψουμε την πείνα; Άκουσες κάτι ημερολόγιο; Γιατί έγω όχι. Βλέπω ακόμα(2021 μπαίνει) ανθρώπους γύρω μου να πεινάνε. Και με αυτά που ζούμε τώρα, δυστυχώς θα αυξηθούν.
Άλλος ένας ιός που σκοτώνει, είναι ο HIV που προκαλεί το AIDS και για τον οποίο ακόμη δεν υπάρχει εμβόλιο, ενώ προκάλεσε πραγματική εκατόμβη νεκρών την περίοδο 1980 με 2000!
Όχι δεν πιστεύω σε συνομωσίες, σε μασόνους και τα σχετικά αγαπημένο μου ημερολόγιο. Λογική απλή μόνο έχω και αναρωτιέμαι. Γιατί για τόσα άλλα πράγματα δεν λαμβάνουμε αυστηρά μέτρα για να σωθεί κόσμος, παρά μόνο για τον covid;
Πέρυσι τέτοιο καιρό ημερολόγιο ήμουν με τους φίλους μου και στολίζαμε δέντρο όλοι μαζί. Στόλιζα δέντρο με συναδέλφους στην δουλειά μου. Περνούσα όμορφα. Ναι δύσκολα, ναι κουραστικά, αλλά είχα και όμορφες στιγμές. Αυτές μου στερούνται. Όπως σε άλλους ανθρώπους στερείται η δουλειά, το μεροκάματο, η ελπίδα, το μέλλον.
Θέλω να μπορώ να βγω ελεύθερα έξω, να μιλάω με φίλους, γείτονες και να μη φοβόμαστε μήπως κολλήσουμε κάτι ή μήπως μας κόψουν πρόστιμο. Θέλω να πάω το παιδί μου στην παιδική χαρά να παίξει με τους φίλους της ξανά (Χάρις, Ίριδα, Αμαρυλλίς, Ευφραιμία, Μιλτιάδη και Λουκά θα βρεθούμε ξανά όλοι μαζί σύντομα ελπίζω!).
Θέλω ξανά αγκαλιές χωρίς περιορισμούς και φόβους. Ίσως μετά από όλο αυτό να εκτιμάμε περισσότερο τα απλά πράγματα όλοι μας. Μακάρι!
Θέλω να μπορώ να δέχομαι κόσμο σπίτι μου χωρίς φόβο, να πηγαίνω επίσκεψη σε αγαπημένους φίλους και να διασκεδάζουμε(Μάρλεν-Γρηγόρη δεν ξεχνάω την πρόσκληση!). Μου λειπούν απλά πράγματα, όπως ένας καφές με μια καλή μου φίλη ή μία μπύρα (Μαρία;;;), μία βόλτα στην θάλασσα με την οικογένεια μου. Ούτε πολυτέλειες, ούτε ταξίδια, ούτε κάτι παραπάνω από την καθημερινότητα μου. Έρχονται γιορτές, γενέθλια και δεν μπορούμε να μαζευτούμε να διασκεδάσουμε, να ψήσουμε, να πιούμε και να περάσουμε καλά. Είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας μέχρι να περάσει όλο αυτό. Το ερώτημα αγαπημένο μου ημερολόγιο είναι πότε θα περάσει; Και όταν περάσει πως θα μας βρει η νέα μέρα; Καλύτερα ή χειρότερα;
Σαν αισιόδοξος άνθρωπος θα ελπίζω πάντα σε ένα καλύτερο αύριο. Για όλους μας! Δεν θέλω να πιστεύω πως αυτή θα είναι από εδώ και πέρα η ζωή μας. Αρνούμαι τέτοια πραγματικότητα.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο δεν στα είπα τυχαία σήμερα αυτά. Σαν σήμερα πριν 47 χρόνια νέοι άνθρωποι εξεγέρθηκαν για την Ελευθερία τους. Κάποιοι έδωσαν την ζωή τους για να αποκτήσουμε όλοι Ελευθερία και δυστυχώς σήμερα πάλι στο ίδιο σημείο είμαστε. Τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται δυστυχώς. Τώρα δεν έχουμε τανκς, αλλά κορονοϊό, δεν έχουμε στρατό να μας επιτηρεί, αλλά την αστυνομία, τότε είχαμε δικτατορία, ενώ σήμερα Δημοκρατία. Γιατί όμως η αίσθηση είναι ίδια;
Αγαπημένο μου ημερολόγιο λες να χρειαστεί εξέργεση ξανά; Έτσι θα αποκτήσουμε πάλι την Ελευθερία μας; Για το παιδί μου να το κάνω, για τα παιδιά όλων μας.....
Info: Ο κορονοϊός δεν φαίνεται να είναι τόσο θανατηφόρος όσο η επιδημία SARS του 2003, που προκάλεσε τον θάνατο του 10% περίπου των 8.098 επιβεβαιωμένων κρουσμάτων. «Είναι πιο διαδεδομένος από το SARS και το MERS. Περισσότεροι άνθρωποι μολύνονται. Ωστόσο λιγότεροι από εκείνους τους ανθρώπους που μολύνονται στην πραγματικότητα πεθαίνουν από αυτό»
😘
ΑπάντησηΔιαγραφή